بخوان دعای فرج را ولی به قلب ِ صبور...

باید دری برای مناجات وا شود

تا درد ِ بی دوای گناهم دوا شود

باید کسی که نزد ِ خدا دارد آبرو

وقت ِ سحر به یاد دلم در دعا شود

یه حال ِ عجیبی دارم، من ِ همیشه دست به سرچ، اینبار راهیان ِ نور رو تایپ می کنم، میخونم.. میبینم .. استشمام می کنم و دلم زودتر از خودم پر می کشه...چشمم به آسمونه.. حال ِ اربعین و دارم.... تو ولوله کاری و وسط ِ خونه تکونی و سنت های همیشگی و خرید و دوان دوان ها.. یه کیف ِ کوله ی همیشه همراه، کنار ِ اتاقم چشمک میزنه، باهاش حرف میزنم و شدم مثل ِ مینا، وقتی می گفت کیف ِ سالهای قبل و نمیخواستم بیارم و کیف ِ جدیدی برای راهپیمایی اربعین انتخاب کردم، می گفت میرم میام میبینم کیفم کنار ِ اتاقم داره ریز ریز گریه میکنه که من چیکار کردم که امسال منو نمیبری :)) .. دستش گرفته بودیم که معنویتت زده بالا و مجنون شدی... اما حالا خودم دارم با کوله م مناجات می کنم... میگم یه جایی قراره بریم مثل ِ کربلا...صبور باش و خوشحال....وسایل ِ سفر هم تقریبا یکیه... از دوسال ِ قبل سبک بار شدم.. چند تا وسیله ی مختصر ... هدفون و اسپیکرمو هم برنمیدارم...اونجا میخوام فقط گوش و چشم باشم.. میخوام بشنوم صدای خاک و صدای بیسیمچی هارو... میخوام با موج ها خلوت کنم.... برای من شهید همیشه مقدس بوده ... آدمهای بزرگی که از عزیزترین داشته هاشون گذشتند و رها شدند، پرواز کردند تا آسمان... کل ِ ارادتم به شهدا، رفتن به قطعه شهدا بود و یس خوندن سر مزار ِ بعضی هاشون مثل ابراهیم هادی... چند بار هم رفتم قطعه فانوس دارها و شهیدان ِ گمنام و نذر کردم و چند تا قبر شستم... نمیدونم چی میشه... دلم با هر ویدئو و هر نوای راهیان ِ نوری تکون میخوره و چونم میلرزه... بیقرارم.. زبانم قاصره...یه اتفاقاتی داره در درونم میفته.. فَاخْلَعْ نَعْلَیْکَ.. پاهام خسته از این کفشها و خیابان هاست... خسته از راه های هموار و ناهموار... پاهام خاک میخواد... اسیر شدم، چسبیدم به زمین... کمی آسمان، خدااااا.... کمی رهایی... پرواز می خوام.. شنیدم که آدم بی دعوت پاش به بهشت باز نمیشه ..خدای مهربانم..نمیدونم چی کار کردم که بهم پاداش دادی.... کمکم کن لیاقتشو داشته باشم ....ازت ممنونم:*

مپرس از من چرا در پیله ی مهر ِ تو محبوسم

که عشق از پیله های مرده هم پروانه می سازد...