کجا دانند حال ما سبکباران ساحلها....

احیا میگیرم به یاد ِ شب های خلوت نشینی... احیا میگیرم با پنجره ی باز و رقص پرده ها و سکوت ِ شب و نم ِ باران و او که پایین آمده و روبروی سجاده ام نشسته است... احیا میگیرم برای دلم... باد می آید... دلم را میسپارم به باد و حضور ِ گرم و ناب ِ او... ببار حضرت ِ باران... ببار حضرت ِ عشق... روحم روانکاوی می شود... روحم خیس می شود...تر می شود ... آدم تر شاید! میان ِ خواب و بیداری ... دلم قرص می شود و لبخندم کشیده تر... زندگی کوک ِ کوک است..

بهار...

نفس های توست

که گل می دهد تنم

به وقت ِ وزیدنت...

الحمدالله